A responsabilidade dos climato-escépticos

O derretemento dos xeos terrestres pódelle custar á humanidade dez veces máis do que lle está custando superar a crise financeira. Segundo un recente estudo científico publicado onte* por WWF (World Wide Fund for Nature) e a aseguradora Allianz, estamos a piques de que tamén aquí se faga realidade a noción intuitiva de que un cambio pequeno pode carrexar detrás súa grandes diferenzas. O sector asegurador está atento ás previsións e anda botando con tino as súas contas. O estudo vai devullando os custos previsíbeis desas consecuencias en distintas zonas do planeta; por exemplo, os dos efectos do aumento do nivel dos océanos (en forma de inundacións, tornados, etc.) sobre unhas centro trinta cidades costeiras, de aquí a corenta anos. Calcúlanse eses gastos nuns 28 billóns de dólares, case 19 billóns de euros. Os custos da actual crise financeira mundial avalíase arredor de 2 billóns de euros nos dous anos que leva.

Os danos do efecto invernadoiro son xa en boa parte inevitábeis. Máis do que en tornalos, pénsase no modo de os afrontar, mesmo no de lles ir pondo remedio desde agora, sen esperar á gran pancada. Por exemplo, proponse non construír en cotas moi próximas ao nivel do mar, ir trasladando desde agora contra cotas máis altas a poboación das zonas baixas do litoral, construír diques onde for posíbel e rendíbel... Secomasí, a medida máis razoábel e necesaria sería a de, durante uns anos -entre cinco e dez-, deter en todas partes o crecemento mundial de emisións de gases de efecto invernadoiro, para despois dese tempo os ir facendo diminuír progresivamente. Cóidase que só así se poderán escorrentar as enormes catástrofes que, de continuarmos polo rumbo que levamos, sobrevirán a máis longo prazo.

Dentro duns poucos días terá lugar en Copenhague a conferencia da ONU sobre o clima. Deberían nela tomarse decisións que supuxesen un importante paso adiante verbo do acordado na de Kyoto. Porén semella que apenas se avanzará nada. Estados Unidos e China polo de agora seica non están moi dispostos a temperaren as súas emisións de gases de efecto invernadoiro. Europa, en xeral, acode cunha actitude máis xeitosa. Os países en desenvolvemento, pola súa parte, necesitan, para deteren e logo reduciren as súas emisións, que se lles axude económica e tecnicamente a fin de que a súa colaboración non repercuta moi negativamente no seu progreso. Segundo algunhas avaliacións, non sería sobexo o custo mundial desa política de detemento e logo redución das emisións nocivas; calcúlase nun billón de euros ao ano durante un decenio, ou sexa, máis ou menos o mesmo que nos custou facer fronte á crise financeira, e un dez por cento, aproximadamente, do que o mundo dedica cada ano a gastos militares.

Os científicos e as organizacións ecoloxistas e humanitarias ven claro que por aí hai que ir. Da outra banda hai grandes intereses en xogo. Desde moitos recantos xorden voces que poñen en dúbida as análises e previsións dos científicos. Son voces, tamén elas, interesadas. Ou ben pagadas. Semellantes a aquelas que, non tantos anos para atrás, negaban ou discutían os efectos nocivos do tabaco verbo da saúde e a vida. Xorden tamén estas voces entre os políticos, dos que á fin e ao cabo, dependen as decisións precisas. Entre os políticos españois, hai un ben empoleirado que non moi remotamente se declaraba escéptico neste asunto, encostado na autoridade dun curmán seu, profesor de Física. As catástrofes que os nosos netos pagarán co seu diñeiro, a súa saúde ou a súa vida, a historia lles dirá a quen llas deben. A todos nós, que estamos tirando máis ou menos proveito da desfeita da natureza nai, sen coidármonos dos que veñan detrás. Mais deberanllas, en maior modo, aos nosos políticos e a eses climato-escépticos ou interesados negadores do quecemento climático, por seren eles quen disuaden os políticos de faceren sobre o caso o que é debido, ou polo menos lles ofrecen escusas para pecharen ollos e ouvidos ante as graves doenzas do planeta.

Os que os vemos seguiren tan tranquilos perante o maior reto deste século, temos abondas razóns para deles desconfiarmos e da súa verborrea populista, coma esa de cando a boca se lles enche queixándose dos sufrimentos dos desempregados e demais vítimas da crise económica. Pouca cousa será esta, comparada coa apocalipse que ameaza esmagar a humanidade de resultas do desarranxamento climático!

Nota:

* Onte quere dicir o 23 de novembro. Esta parte do artigo foi redactada o día 24.

Virá un día en que nós

Virá un día en que todos,

ao erguermos a vista,

veremos unha terra

que poña liberdade.

Así comezaba unha canción de Labordeta, non lembrades?

Agora está mal visto albiscar, imaxinar e desexar calquera mundo mellor.

Está prohibido o paraíso!

Non sei quen dicia, ou seino, que é perigoso

porque seica os que tal fixeron, o que crearon foi

un inferno, no canto dun paraíso, na terra.

O inferno están a nolo crear, coma demoníacos demiurgos,

os causantes dunha crise económica que non vai ter fácil saída,

á mundial me refiro, por moito que digan que xa se está superando.

O inferno están a nolo traer, se non a nós, aos nosos netos

os causantes da ruína climática, chamada eufemisticamente cambio.

Uns e outros causantes colaboran, coinciden, conveñen e conxúntanse.

Tal fixeron ao causaren, tal fan agora ao reincidiren,

tal ao negárense a pór remedio

e corrección ao moito mal que desataron.

Nós, incansábeis e calmos,

seguiremos coma daquela cantando:

Virá un día en que todos,

ao erguermos a vista,

veremos unha terra

que poña liberdade.

E será aquí, nunha Galiza

coidadosa do ambiente natural,

da paz e a xustiza social,

da limpeza das rías e a floresta,

do chorir, non chorar, da súa lingua

e do orgullo sinxelo de sermos

nós, sempre nós, en todo nós.

Loanza da inxustiza

Xa logo se cumprirá o quinto centenario da edición dunha obra senlleira, malia a súa escuridade: o Morias Enkomion -Μωρίας Εγκώμιον- seu Stultitiae Laus do humanista e crente crítico Erasmo de Rotterdam. Será en 2011. Louvemos tamén nós a parvice, a estulticia e a inxustiza, aínda que sexa ao xeito dunha dorida ironía.

Louvemos a xustiza inmensa dos paraísos fiscais. Agora os grandes economistas alternativos -un tal Montoro, do PP español, poño por caso-discorren coma así: os impostos deben someterse ao principio da concorrencia económica internacional, polo que está moi mal subírllelos aos grandes futbolistas estranxeiros en España, xa que porá en perigo a concorrencia da actividade económico-futbolística do país. De onde se propugna seguir coa ata aquí vixente Lei Beckham, que lles permite tributar unha porcentaxe dos seus ingresos inferior á que se nos aplica a aqueles que ingresamos máis de trinta mil euros ao ano. Que importa a inxustiza se aseguramos a concorrencia? É que, se non, vánsenos domiciliar en Andorra -argumentaba outro sabio moralista. Ou en Portugal, digo eu. Ou en Malta, en Marrocos... Así que louvemos a excepción e a inxustiza, a prol da conveniencia dos comenenciudos!

Louvemos a lei xustísima do silencio. Agora está prohibido denunciar a corrupción dun conmilitón político, no nome da lealdade será, supoño eu. Ou no nome, máis ben, do grande obxectivo de enganar e levar ao rego toda a auga que corra, quere dicir, os ánimos e os votos dos incautos cidadáns e cidadás! Para que? Para seguir gobernando a cousa pública de forma escura e segreda, por medio de tramas corruptas coma a do Gürtel se for preciso, polo menos mentres se mantiveren ocultas, que é o que importa. Onde desapareza unha, outra aparecerá; xa se verá. Ao tempo nos encomendo! Non é preciso ter o don de profecía para tal cousa agoirar.

Louvemos a estulticia, o segredo, o silencio, a inconsciencia, a ignorancia, a inxustiza... Eis os grandes valores sobre os que asenta o valor supremo e cúspide, isto é, a concorrencia internacional e interna, ou o que vén sendo o mesmo, o enriquecemento dos que máis teñen e o empobrecemento dos menos afortunados. Eis a verea recta contra un porvir glorioso.

Requiem por Lévy-Strauss

Extinguiuse con el unha das luces máis luminosas do século XX, un dos séculos máis escuros da modernidade, por cruel e mortífero. Os homes e mulleres que fomos criados nese século, temos ante nós o reto dunha laboura urxente -sequera pola idade de moitos de nós-, a de soerguer e espallar a inmensa produción intelectual e moral de persoas coma Claude Lévy-Strauss. Poida que así logremos que o século XXI, que tan mal comezou, se encarreire dunha vez polas vereas rectas da racionalidade e a irmandade.

L'anthropologue français Claude Lévi-Strauss est mort
03.11.09 19h51

PARIS (Reuters) - L'anthropologue français Claude Lévi-Strauss est décédé à l'âge de 100 ans après avoir consacré sa vie à la découverte des sociétés les plus retirées et à la reconnaissance de l'ethnologie.
L'auteur de "Tristes Tropiques" a succombé vendredi dernier dans sa résidence secondaire de Lignerolles, en Côte-d'Or, a dit une secrétaire du laboratoire d'anthropologie sociale du Collège de France, qui l'a appris mardi de la veuve de l'intellectuel. Les obsèques ont déjà eu lieu à Lignerolles, "vraisemblablement hier (lundi), en toute intimité", a-t-elle précisé.

Auparavant, une porte-parole de Plon, sa maison d'édition, avait rapporté que le décès était intervenu samedi.
Claude Lévi-Strauss, qui a renouvelé l'étude des phénomènes sociaux et culturels, notamment celle des mythes, aurait eu 101 ans le 28 novembre.
Né à Bruxelles en 1908, il avait découvert l'ethnologie au Brésil après de longues études de sciences humaines à Paris.
"L'ethnologie est une des nombreuses manières de comprendre l'homme. On peut essayer d'élargir la connaissance de l'homme pour y inclure les sociétés les plus lointaines", expliquait-il en 1984 à la télévision.
Philosophe de formation, Lévi-Strauss souhaitait "que rien d'humain ne nous reste étranger", afin de faire comprendre à ses contemporains que "notre sagesse est une sagesse parmi des centaines ou des milliers".
Comme Montaigne, "il avait le désir de comprendre les autres pour arriver à l'homme universel", a dit l'écrivain et académicien Jean-Marie Rouart sur i>Télé.
Considéré comme l'anthropologue le plus marquant de son temps, professeur honoraire au Collège de France, il était entré à l'Académie française en 1973 au nombre des "immortels".
Nicolas Sarkozy a rendu hommage dans un communiqué "à l'humaniste infatigable, à l'universitaire curieux, toujours en quête de nouveaux savoirs, à l'homme libre de tout sectarisme et de tout endoctrinement".
"ICÔNE INTERNATIONALE"
En dépit de la complexité de son oeuvre, Claude Lévi-Strauss est parvenu à faire découvrir l'ethnologie au plus grand nombre dans "Tristes Tropiques", ouvrage scientifique aux accents littéraires paru en 1955.
Cette étude des comportements sociaux des Indiens du Brésil, au fort contenu autobiographique, avait manqué d'être récompensée du Prix Goncourt car elle n'était pas un roman.
L'académicien Jean d'Ormesson, qui occupait le fauteuil voisin de l'ethnologue sous la Coupole, a salué "le plus grand savant français".
"C'était un homme d'une très grande culture, d'une très grande bienveillance. Il savait tout. Il avait une culture littéraire absolument extraordinaire et était devenu une sorte d'icône internationale", a-t-il dit sur i>Télé.
Le premier secrétaire du Parti socialiste, Martine Aubry, a rendu hommage à "cet immense intellectuel français dont l'oeuvre appartient au patrimoine universel".
"Il était aussi un homme engagé, qui n'a cessé d'oeuvrer en faveur du dialogue entre les peuples", dit-elle dans un communiqué.
Claude Lévi-Strauss, d'origine juive, avait quitté la France pendant la Seconde Guerre mondiale en raison des lois raciales du régime de Vichy, s'engageant dans les forces françaises libres.
Après la guerre, il passa plusieurs années aux Etats-Unis, rencontrant ses homologues de l'école américaine, avant de revenir enseigner à Paris, au Collège de France, de 1959 à 1982.
Calme et ascétique, l'homme qui a introduit le structuralisme en ethnologie n'a guère semblé perturbé par sa renommée mondiale.
Ayant pris sa retraite en 1982, il a continué à voyager et à écrire, cultivant ses penchants pour la musique, la peinture et, plus généralement, ce qu'on apprend d'autrui, comme dans son ouvrage "Regarder, écouter, lire".
Pour Bernard Kouchner, ministre des Affaires étrangères, la France perd "un héritier des Lumières dont la réflexion scientifique a toujours été marquée par une haute exigence morale, avec cette conviction si fortement ancrée en lui de l'égale dignité des cultures et des hommes".

Service France, édité Sophie Louet

http://www.lemonde.fr/web/depeches/0,14-0,39-40805687@7-37,0.html

A difícil cuestión do aborto

Hai uns trinta anos tiven ocasión de vivir de preto a difícil cuestión do aborto. Nunha familia coa que mantiña daquela unha relación de íntima amizade, unha persoa resultou estar embarazada fóra dos seus planos e dos da familia. Deunos a noticia o mesmo día en que, axudada economicamente polo partenaire, que non lle era marido nin noivo e tamén temía o embarazo,
tardaría apenas seis horas en saír para Londres, nunha de cuxas clínicas obtivera cita para abortar. Unha semana despois estaba de novo entre nós como se nada pasase. Os pais da muller eran católicos tradicionais, dos de adoración nocturna, apostolado da oración, nove primeiros venres e grande consolación ao ver entrar o Generalísimo nas igrexas baixo palio. Souberon o caso do embarazo e aborto da filla ao mesmo tempo ca min e outros próximos á familia. Non a condenaron! Non a denunciaron! Puideron facelo; se cadra hoxe estarían, se vivisen, na masiva e dereitosa manifestación antiabortista de Madrid. Cousas da vida!

http://www.lemonde.fr/europe/article/2009/10/17/l-eglise-et-la-droite-espagnole-mobilisees-contre-l-avortement_1255396_3214.html#ens_id=1254860

http://www.lemonde.fr/europe/portfolio/2009/10/17/maree-conservatrice-a-madrid_1255406_3214.html#ens_id=1254860

A corrupción das masas

Estes días pasados deron moito que falar os datos de varias enquisas sobre intención de voto en España e na Comunidade Valenciana, porque nelas se vía que a máis que evidente e fonda corrupción que afecta ao PP, ao parecer non lles pasa factura ningunha, senón máis ben todo o contrario. Como, de por parte, xa se comprobou nas pasadas eleccións autonómicas de Galiza e nas do parlamento europeo. O paradoxo é máis ben aparente. Hai tempo que se leva comprobado como a corrupción dos ricos e dos partidos que defenden os intereses destes, non torna grandemente a afluencia do voto popular a prol deles, contrariamente ao que tende a suceder cando a corrupción se aloxa, ou tal parece, nos partidos da esquerda. Cales son as causas desta dobre vara de medir? A moi antiga do servilismo de grande parte do pobo, que pon os seus ollos nos que máis teñen, esperando deles beneficios e protección, coidando que protexe e fai ben quen pode e non quen quere e non pode. A máis nova causa está en que a pillería e a corrupción se espallaron polo corpo social e nel fixeron a súa morada natural. É, pois logo, natural que os corruptos elixan os corruptos; os aproveitados, os máis aproveitados ca eles; os pillos, aqueloutros que salientan como superpillos. Nesta feira da pillería e a corrupción, pódelles tocar algo en sorte. Polo visto, trátase dunha tendencia que se impón. Encolo aquí un texto publicado en A Nosa Terra, da autoría de Ramón Lugrís.

ANÁLISE SOBRE POLÍTICA
Democracia moderna, prosperidade antes ca liberdade

Ramón Lugrís . Dous recentes libros analizan o distanciamento do concepto actual de democracia dos valores de liberdade, igualdade e fraternidade e a súa relación co desenvolvemento económico.
12.10.2009 09:52


http://www.anosaterra.org/nova/35591/democracia-moderna-prosperidade-antes-ca-liberdade.html

Case simultaneamente veñen de saír do prelo na Gran Bretaña dous libros que falan, un, dos perigos que ameazan á democracia e, o outro, dos perigos que a democracia pode comportar. O primeiro deles, Democracia á venda: Cómo fixemos diñeiro e perdemos a nosa liberdade , de John Kampfner, parte da consideración de que Karl Marx estaba errado: o opio do pobo non é a relixión, é o capitalismo. Dádelle ao pobo oportunidade para “ir de tendas” e esquecerá aquela trindade de “liberdade, igualdade, fraternidade”. E mentres o pobo comunga nos centros comerciais, a clase gobernante fai o que lle peta, e faino co consentimento do pobo, que valora máis a prosperidade que a liberdade. O paradigma, para Kampfner, é a cidade-Estado de Singapur –onde el naceu– que hai moito tempo xa quedara marcada co alcume de “fascismo con rostro humano” (en referencia irónica ao malogrado “socialismo con rostro humano” da Checoslovaquia de Alexander Dubcek). Cita outros casos de “paraísos do consumidor”, como son Abu Dhabi, Dubai ou Doha, a capital de Qatar onde até hai liberdade de prensa (exemplo, a televisión de Al Jazeera), sempre que non se critique o goberno do emirato.

Kampfner é un veterano xornalista, correspondente en moitos lugares do mundo, como tamén é xornalista (longo tempo corresponsal da BBC) Humphrey Hawksley, autor do outro libro que estamos a reseñar, A democracia mata.

O título recolle a opinión dun cidadán dun emirato do golfo Pérsico, que salientaba as vantaxes do autoritarismo benévolo, comparando os réximes daquela rexión coa situación en moitos países de África ou do sueste asiático que teñen réximes formalmente democráticos.

Hawksley ten sona ben merecida de correspondente “incómodo” por revelar non só as miserias materiais dos desfavorecidos, en calquera lugar do mundo, senón principalmente as miserias morais dos que teñen a responsabilidade en que se encontran aqueles. Parte, por exemplo, da situación de desamparo dun neno inválido nunha remota aldea da India para acusar de desidia, primeiro, as autoridades locais, que non remedian a situación. Pasa logo a denunciar a burocracia estatal, tanto no nivel provincial como no nacional, reclamando a atención dos políticos indios e a dos empresarios e dirixentes occidentais, así como a dos doantes de axuda ao terceiro mundo. E, na súa campaña, chega a un hotel de luxo onde hai unha conferencia sobre o desenvolvemento, e aí provoca unha conmoción ao denunciar directa e publicamente aos participantes na reunión porque o que están a facer non axuda os pobres do mundo.

Exportando réximes

Os dous libros coinciden en consideraren que a democracia necesita de moito tempo para se implantar e resulta moi difícil de administrar. Se o que a xente prefire é tranquilidade e ter a oportunidade de gañar diñeiro, os sistemas autoritarios adquiren un certo grao de lexitimidade democrática. A prosperidade de Singapur, o luxo dos emiratos do Golfo (sempre que non se fale, nese caso, da situación dos traballadores inmigrantes que proceden da India, de Pakistán ou das Filipinas, entre outros lugares), poden ter contentes os cidadáns, que non reclaman máis democracia. Ou tamén os casos de países que pasan dun réxime totalitario duro a outro máis suave: Hu Jintao é mellor do que Mao Zedong, e Vladimir Putin mellor do que Iosif Stalin. A democracia exportada desde Occidente e aplicada pola forza en África, no Oriente Próximo ou en Asia pode, de facto, matar. Como ten matado – e aínda mata – no Iraq. Por moito que o ex presidente do goberno español, José María Aznar, ao presentar non hai moitos días en Londres, un libro do político democristián belga Wilfred Martens, se esforzase por demostrar que, grazas á invasión desencadeada por George W. Bush (coa entusiasta participación de Aznar), o Iraq goza agora dun réxime democrático.

Circula polo mundo unha anécdota, talvez apócrifa, que fala dun iraquí que se laiaba de que a democracia só trouxera para o seu país pobreza, corrupción e atentados suicidas. E dicíanlle: “Xa sabes o que se fala por aí, que hai que tratar ben os norteamericanos porque, do contrario, pódente castigar coa democracia”.

O raposo a coidar das galiñas!

La taxe carbone : un permis de polluer pour les riches

Par Pascal DUBOIS, ingénieur retraité
Le Monde, 18.09.09

Il ne viendrait à l’idée de personne de proposer d’instaurer un permis de conduire d’un montant variable avec la vitesse maximale que l’on serait autorisé à pratiquer. La vitesse est dangereuse, il faut donc la limiter à une même valeur pour tous et sanctionner les contrevenants de façon efficace : par un retrait de permis ou de points, et pas seulement par des amendes.

Le rejet de CO2 est dangereux pour la planète et donc pour chacun de nous. Pourtant , avec la taxe carbone, on autorise les citoyens à consommer autant de carbone qu’ils le désirent pour autant qu’ils puissent se le payer. C’est l’instauration d’un permis de polluer réservé aux riches.

Il est affligeant de constater que, malgré la crise que nous subissons actuellement, on ne continue à proposer que des réponses financières aux problèmes que nous rencontrons. Voici, dans le domaine du développement durable, un autre exemple de cette manière de voir, tout aussi contestable que la taxe carbone : pour développer le photovoltaïque, EDF achète à un coût exorbitant l’électricité produite de cette façon, la facture étant réglée par l’ensemble des usagers. Et cela, une fois encore, au bénéfice de ceux qui sont suffisamment riches pour financer l’installation.

Rêvons un peu, les hommes naissent et demeurent libres et égaux en droits... et si l’on appliquait ce principe au droit de polluer ? Chacun, pour ses activités non professionnelles, recevrait le même quota annuel de CO2. Monsieur X pourrait continuer à utiliser son yacht à moteur pendant ses vacances à condition de limiter ses déplacements en voiture le reste de l’année ou de moins chauffer sa grande maison.

Est-ce si irréaliste que cela ? Si le danger lié au réchauffement climatique s’aggrave, on sera amené à prendre en catastrophe des mesures bien plus contraignantes... qui toucheront bien sûr davantage les moins favorisés.

http://www.xornal.com/artigo/2009/09/22/sociedad/obama-aboga-acuerdo-reducir-emisiones-contaminantes/2009092216501198425.html


http://www.xornal.com/artigo/2009/09/21/economia/veinte-paises-pasar-revista-dias-verguenza-financiera/2009092123345383917.html


http://www.xornal.com/artigo/2009/09/22/economia/salgado-patronal-practiquen-ellos-austeridad-tambien/2009092211250842381.html

Queren aínda máis facilidades! Para arrequcer a corrupción?

"El Informe Global sobre la Corrupción 2009 elaborado por Transparencia Internacional (TI), centrado en el sector privado, destaca que los casos urbanísticos han acentuado el grado de corrupción en España, al tiempo que señala que aunque se han tomado medidas para combatirlo, estás son insuficientes.
"Así lo puso también de manifiesto el presidente de Transparencia Internacional España, Jesús Lizcano, quien aseguró hoy que los casos urbanísticos son una de las "principales causas" que han hecho aumentar la corrupción en España.
[...]
"Durante la presentación del informe, Lizcano explicó que España es un país "más permisivo con la corrupción que otros, ya que nuestra cultura nos hace admirar a los más pillos y a los que defraudan mejor".
"Añadió que los ciudadanos tienen que reaccionar contra la corrupción y recomendó mayor participación ciudadana mediante el asociacionismo, porque en su opinión, la corrupción afecta a la sostenibilidad económica.
"Según el citado informe, en España el segmento más afectado por la corrupción son los partidos políticos, seguido del sector privado, el Parlamento y los medios de comunicación y por último, los funcionarios públicos y el Poder Judicial."
(http://www.xornal.com/artigo/2009/09/23/espana/espana-baja-puesto-lista-corrupcion-casos-urbanisticos/2009092317294553246.html) Os remarcados son meus. Revelador!

http://www.xornal.com/ficheiro/2009/09/21/economia/bancosbancarrota.jpg

Non se pode obrigar os máis pobres a escoller entre o paro e a defensa do medio:
http://www.lemonde.fr/planete/article/2009/09/22/nicolas-sarkozy-au-sommet-de-l-onu-sur-le-climat-il-faudra-payer-pour-les-pays-les-plus-vulnerables_1243786_3244.html#ens_id=1243126


ELES NON SE PRIVAN DE NADA. A austeridade predícana para os outros, os pobres e a xente do común. Eles non son humanos, son superhomes (e superfemias!).

http://www.lemonde.fr/planete/article/2009/09/23/climat-des-propositions-pour-debloquer-la-situation_1244022_3244.html#ens_id=1234881

http://www.xornal.com/opinions/2009/09/23/Opinion/paraisos-fiscales-banqueros-fraude-fiscal/2009092300261741761.html

Fixar un teito ás bonificacións (bonus) ou condicionar o cobro efectivo delas aos resultados a medio e longo prazo, eis un remendo e non un remedio.

http://www.lemonde.fr/opinions/article/2009/09/23/un-g20-pour-tenter-de-mettre-fin-aux-derives-de-la-finance-par-anne-michel_1244017_3232.html#ens_id=1198047

Política de exclusión sociolingüística

O evidente fracaso das Jornadas Bilingües organizadas pola Deputación de Pontevedra en comuñón con GB, que por riba deixaron unha mancha de vergoña no historial prestixioso do Museo de Pontevedra, non é razón para saltarmos de contento ou tirarmos foguetes ao ceo estrelado. É, pola contra, motivo abondo para comenzarmos a pedir contas aos que con suma inxustiza e senrazón están contribuíndo, por medio de actividades coma esa, a atizaren o lume do conflito lingüístico existente desde hai tempo no país. É preciso seguir denunciando cada intento de dividir o noso pobo en dous, mesmo se o intento resulta en fracaso. Cómpre pór en evidencia a inxuria a Galiza e á súa xente cando se promove a desafección, mesmo o noxo, verbo do seu pasado, da súa lingua e da súa graza.

Se o que pretenden é deixar ben patente a existencia de dúas comunidades lingüísticas no país, iso xa case o teñen conseguido; coa impagábel axuda do PP, por certo. Se, non conformes con iso, tencionan enfrontar nidiamente esas dúas comunidades lingüísticas e de as faceren impermeábeis, a ruindade da proposta é imperdoábel. Non hai modo de entender que tal fractura se estea a promover desde institucións que, coma a Xunta ou a Deputación, deberían labourar a prol da unidade do pobo galego e da comunidade provincial de concellos, respectivamente. Aínda que fose bo aguzar a contradición para facilitar a súa resolución, é ben que sexa a autoridade pública quen o faga?

Aguzar as contradicións e desenmascarar a situación conflitiva non nos semella conveniente, cando menos no momento actual. Sei que algunhas voces, desde a parte favorábel á lingua galega, se pronunciaron en senso contrario nestes meses, pensando que só así tomaremos cumprida conciencia da situación real e, consecuentemente, nos disporemos a afrontala coa estratexia e os medios axeitados. Se cadra, levan razón. Aínda no caso, como se trata de realidades tan íntimas e sagradas, relativas á identidade e á convivencia, coido que lle hai que esixir á autoridade non intervir. Ou intervir o menos posíbel.

Alguén me poderá obxectar que unha das funcións dos partidos políticos é tomar postura perante as contradicións sociais e tentar de acadar a resolución que lles parece mellor. Pódese engadir que, cando están no goberno, é o momento apropiado para a poren en práctica. Así e todo, en cuestións fundamentais para a unidade e identidade do pobo, cómpre andaren con moitísimo tino. O gobernante, unha vez elixido, debe mirar ante todo polo ben do suxeito colectivo, constituído polo mesmo pobo sobre o que goberna e exerce a súa autoridade. Se o feito de levar a cabo o programa do seu partido trae aparellado, como un dos seus efectos buscado ou non, a destrución do pobo ou un grave enfrontamento civil no seu seo, o auténtico servidor público debe depoñer o programa do seu partido a fin de preservar a entidade, identidade e unidade do seu pobo. Semella un principio fundamental da deontoloxía do gobernante.

No referente á lingua, a inclusión foi a orientación sabiamente escolleita na Lei de Normalización Lingüística. A inclusión sociolingüística tende a facer das dúas comunidades lingüísticas case unha soa, imbricándoas e interrelacionándoas de tal xeito que se facilite ás persoas monolingües, ou bilingües con desequilibrio, o paso de unha á outra comunidade sen privilexio nin desigualdade para ninguén. A consecución deste obxectivo faise imposíbel sen que toda a poboación, como ideal -ou tan sequera a súa parte meirande e máis visíbel, en realidade-, coñeza abondo as dúas linguas, as poida empregar espontanea e libremente -calquera das dúas e en calquera ocasión- e de feito faga uso efectivo desa capacidade.

A actual política do goberno galego e, como se ve, tamén da Deputación de Pontevedra, busca, con máis ou menos conciencia do que fai, unha resolución do conflito lingüístico que favorece a exclusión, xebramento e inimizade entre as dúas comunidades lingüísticas existentes en Galiza. Aparte da ruindade de tal empeño -pola ruína que vai supór para a unidade do pobo-, é evidente a súa inxustiza, debido á total irreciprocidade que o caracteriza. A comunidade galego falante terá menos dereitos do que a castelá, pois os seus individuos, ademais de estaren obrigados aprender a lingua castelá, non se poden librar de a empregaren pasiva e activamente. Por forza ou por presión, a comunidade galego falante é unha comunidade inmensamente permeábel verbo da castelán falante. O inxusto da irreprocidade está aquí. Se vai adiante a política lingüística do actual goberno autonómico, a comunidade lingüística de castelán falantes galegos xebrarase cada vez máis da galego falante e farase cada vez máis impermeábel á nosa lingua, a propia ou tradicional de todos os galegos e galegas. É totalmente inxusto! Cómpre a denuncia!

Unha nova traición dos intelectuais

Xa é hora de que as mentes intelixentes do mundo, que as hai, analicen dunha vez con obxectividade a situación de crise económica e, sen medo a ninguén nin a nada, denuncien o que for preciso denunciar, sinalen as causas, expoñan a ruindade das correccións adoptadas deica agora, condenen a maldade radical do sistema financeiro actual -pola que, un supoñer, se seguen repartindo bonus millonarios á conta dos cartos dos contribuíntes-, peten con forza na conciencia dos gobernantes dos estados máis ricos -se a tiveren- chamándoos a interviren e regularen o proceso dos movementos de capital e bens entre os seus países a medio prazo de tal xeito que o teñan en todo momento controlado e subordinado ao único fin de superar as gravísimas eivas, seguramente pouco manifestadas aínda, da situación actual.

Aquí chegamos! Xa non se pode permitir aos políticos de curto prazo seguir cos seus mini-pésimos discursos pseudoliberais! Seica aínda non é hora de lles facermos saír á cara as cores da vergoña? Non os imos facer calar no seu baleiro bla-bla-bla? Permitiremos que continúen pescando en río revolto, afogando a conciencia crítica das persoas a base de demagoxias e mentiras?

Comprometámonos os economistas, os sociólogos, os filósofos... ; deixémonos de cómodos pragmatismos. Non é certo que a verdade estea en todas partes ao mesmo tempo e coa mesma calidade de presenza. Non é certo que todo vale. Rorty, se vivise, reaccionaría perante a situación actual e reconverteríase. Reconvertámonos e pronunciémonos. Non tanto dá!

http://www.lemonde.fr/opinions/chronique/2009/08/24/redefinir-les-regles-du-jeu_1231236_3232.html

Contas dun longo silencio

Aos visitantes deste blogue debo dicirlles que, desde hai xa case dous meses, abrín e escribo adoito outra bitácora, onde ofrezo artigos escritos "sobre a marcha", seguindo o día a día dos acontecementos referentes sobre todo á política lingüística e cultural que se tenta de realizar no meu país. Algún deles podería publicarse tamén aquí, por teren maior peso e seriedade. Porén, de momento, mantéñoos só alí, no contexto formado polos precedentes e os que sigan.
Ofrézolles o enderezo, que é http://breve-rias.blogspot.com

A noxenta verdade política

A verdade social non se descobre, constrúese.

Así pensan, ou consonte a ese pensamento falan e fan, moitos políticos e algúns outros que, sen o seren profesionalmente, a eles se conforman para levaren a auga da opinión pública ao rego dos seus intereses. Constrúese esa verdade con produtos do maxín desvariado e desvariante duns poucos, xa que a maioría nin capacidade teñen para construír cousa de mérito. Por iso, despois de escoitares un político falar sobre un tema, escusas de escoitar a un compañeiro seu falar do mesmo. Repetirá, sen variación substancial nin substanciosa, o que dixo o outro.

Un único resultado buscan: que a grande masa popular, ou aquela parte dela máis proclive á súa ideoloxía, máis cedo ou máis tarde trague o engado para a poderen levar, turrando e puxando, ao seu cesto.

A verdade onde nos queren facer picar, está feita de falsidades obxectivas. Ese é o nome, na maior parte dos casos. Podería alguén coidar, ás veces, que non chega a haber falsidades subxectivas, senón obcecacións debidas á ignorancia do suxeito, á súa deficiente percepción da realidade, á influencia fatal da súa ideoloxía, ao pouco rigor lóxico do seu pensamento, mesmo á súa estulticia. Porén non é cousa de os desculparmos tan doadamente. Unha desas explicacións valería verbo dunha soa persoa, dun pequeno grupo homoxéneo ou dalgunha grande secta de secuaces irracionais dun xefe.

Un partido político debe ser cousa ben diferente dunha secta. Nin lle debemos consentir ser unha máquina de crear verdades a por de falsidades repetidas. Como é nisto no que, máis uns ca outros, se están convertendo, cómpre andar con moito tino perante eles. O difícil do caso é que son necesarios: un mal menor. Peor é o partido único. Sen polo menos este, non hai xeito de organizar a convivencia baixo unha certa supremacía do dereito. Podéndomos escoller o que entre varios nos semella menos ruín, o corpo social ten unha cativa posibilidade de non tragar ningún dos respectivos engados. Do que a colectividade non se vai librar é da aparencia de que, en cada elección, pica no anzol armado polo partido gañador.

Que lástima! Xa que nos achamos ante algo inevitábel, cómpre o xurdimento de moita xente crítica, consciente desa miseria coa que temos que vivir. E cómpre por riba que esas persoas conxunten, de múltiples maneiras, esforzos e accións coa finalidade de obrigarmos os políticos a se dedicaren ao seu oficio, que é rexer o funcionamento dos servizos públicos, vedándolles o seu empeño en nos conduciren polo morro a unha cosmovisión ideoloxizada e a unha filosofía pobre e plana da vida. Nin en por eles nin valéndose de certos medios de comunicación social.

Esta é outra! A desvergoña máis noxenta fixou a súa residencia na galaxia mediática. A verdade para moitos ou non existe ou se reduce a un produto de seu, a un construto ergueito sobre múltiples falsidades presentadas "sub specie veritatis"cando non so a aparencia de pescudas e laboriosas investigacións periodísticas. E, que casualidade!, decote esa verdade "inventada" coincide coa promulgada e pregoada por un partido político.

Hai lume na de Pardal

Aquela tarde o Rilo non cansou de llo dicir a todo veciño que encontrou polo rueiro. Serían as catro cando un llo escoitou:

- Sabes? Hai lume na de Pardal.

O alocutario non fixo moito caso; aínda que a curiosidade o conducise a pasar diante da casa de Pardal, onde tentou de mirar e cheirar. Non notou cousa que chamase a atención, e seguiu á súa vida.

O Rilo seguiu tamén coa súa ladaíña polas rúas. A un segundo veciño, contra as cinco da tarde, espetoulla así:

- Sabes? Hai lume na de Pardal.

Tamén este non lle fixo moito caso. Porén, por prevención se cadra, comentou a nova cun parente dos de Pardal, uns pasos adiante. Entre ambos, buscaron o Rilo na súa casa con mentes de recadar del máis detalles, pois pasaran tamén diante da de Pardal sen observaren alí nada estraño. Non o encontrando, voltaron ao lugar do rueiro onde soltara a noticia. Atopárono un pouco máis abaixo mentres lle dicía a unha veciña:

- Sabes? Hai lume na de Pardal.

Asombrouse o parente da calma actitude e o cachazudo estado de ánimo con que o Rilo se expresaba. Isto, en boa medida, sosegouno. Porén, unha vez que por aquela causa abandonara o seu labor do día, sentiu que non era o caso de deixar así a cousa.

- Vamos á de Pardal os catro! -convidou os outros tres prementemente.

E contra alá marcharon, o Rilo coma un máis. Ao que chegaron, petou o parente na porta de Pardal, que, tras unha breve espera, abriuse, e ante eles apareceu a dona da casa sen trazas ningunhas de inquedanza.

- Viñemos acá porque aquí este di que hai lume na vosa casa!

Foi aí cando a dona de Pardal se desasosegou e, toda desacougada, comezou a berrar polos de dentro:

- Vinde aquí, que seica nos arde a casa!

Acudiron o dono e os fillos. Entre a familia e os veciños percorreron cada curruncho do edificio sen acharen lume por ningures. Finalmente, houbo xuntanza na cociña, ao pé do lume e cuns vasos diante, por mor de celebraren a falsidade da alarma. Cando niso estaban, un dos veciños chamoulle a atención ao Rilo pola boa leria que armara. Mais el respostou fachendoso, acenando para o lume da cociña:

- E logo non é certo? Hai ou non hai lume na casa de Pardal!?

Riron por fóra e nin por dentro llo tomaron moi a mal. O que nunca se soubo foi como ao Rilo, persoa que non adoitaba facer trasnadas, se lle ocorrera armar esta. Sentíronse os outros un pouco burlados e máis de un estivo tentado de se incomodar. Así e todo, a situación de celebración á que se entregaran, era tan prácida, que ninguén quixo escorrentala. O dono da casa salvouna coa súa pavera ocorrencia:

-E logo! Claro que hai lume na de Pardal! Niso tes razón e moitos anos a teñas! Veña un grolo para o celebrarmos!

Tamén ten razón e non faltou á verdade La Voz de Galicia de onte titulando na portada: "El 40,3 % de los gallegos prefieren un Gobierno en minoría a otro bipartito". Fai logo unha entradiña, introduce o corpo da noticia a dobre columna e remite ás páxinas 7 a 9. Alá vamos, picados da cursidade. Vemos os cadros cos datos da enquisa e con asombro achamos: Prefiren un goberno de coalición o 40,8 % dos galegos e prefiren o goberno dun só partido en minoría con apoios puntuais o 40,3 %.

Faltou á verdade o xornal ao titular a noticia? Non...! Incorreu nalgunha falsidade? En ningunha...!

O que aínda non se sabe ben é quen ten razóns para celebrar tal dato e a noticia. Así se escribe a historia! Así...!