La taxe carbone : un permis de polluer pour les riches
Par Pascal DUBOIS, ingénieur retraité
Le Monde, 18.09.09
Il ne viendrait à l’idée de personne de proposer d’instaurer un permis de conduire d’un montant variable avec la vitesse maximale que l’on serait autorisé à pratiquer. La vitesse est dangereuse, il faut donc la limiter à une même valeur pour tous et sanctionner les contrevenants de façon efficace : par un retrait de permis ou de points, et pas seulement par des amendes.
Le rejet de CO2 est dangereux pour la planète et donc pour chacun de nous. Pourtant , avec la taxe carbone, on autorise les citoyens à consommer autant de carbone qu’ils le désirent pour autant qu’ils puissent se le payer. C’est l’instauration d’un permis de polluer réservé aux riches.
Il est affligeant de constater que, malgré la crise que nous subissons actuellement, on ne continue à proposer que des réponses financières aux problèmes que nous rencontrons. Voici, dans le domaine du développement durable, un autre exemple de cette manière de voir, tout aussi contestable que la taxe carbone : pour développer le photovoltaïque, EDF achète à un coût exorbitant l’électricité produite de cette façon, la facture étant réglée par l’ensemble des usagers. Et cela, une fois encore, au bénéfice de ceux qui sont suffisamment riches pour financer l’installation.
Rêvons un peu, les hommes naissent et demeurent libres et égaux en droits... et si l’on appliquait ce principe au droit de polluer ? Chacun, pour ses activités non professionnelles, recevrait le même quota annuel de CO2. Monsieur X pourrait continuer à utiliser son yacht à moteur pendant ses vacances à condition de limiter ses déplacements en voiture le reste de l’année ou de moins chauffer sa grande maison.
Est-ce si irréaliste que cela ? Si le danger lié au réchauffement climatique s’aggrave, on sera amené à prendre en catastrophe des mesures bien plus contraignantes... qui toucheront bien sûr davantage les moins favorisés.
http://www.xornal.com/artigo/2009/09/22/sociedad/obama-aboga-acuerdo-reducir-emisiones-contaminantes/2009092216501198425.html
http://www.xornal.com/artigo/2009/09/21/economia/veinte-paises-pasar-revista-dias-verguenza-financiera/2009092123345383917.html
http://www.xornal.com/artigo/2009/09/22/economia/salgado-patronal-practiquen-ellos-austeridad-tambien/2009092211250842381.html
Queren aínda máis facilidades! Para arrequcer a corrupción?
"El Informe Global sobre la Corrupción 2009 elaborado por Transparencia Internacional (TI), centrado en el sector privado, destaca que los casos urbanísticos han acentuado el grado de corrupción en España, al tiempo que señala que aunque se han tomado medidas para combatirlo, estás son insuficientes.
"Así lo puso también de manifiesto el presidente de Transparencia Internacional España, Jesús Lizcano, quien aseguró hoy que los casos urbanísticos son una de las "principales causas" que han hecho aumentar la corrupción en España.
[...]
"Durante la presentación del informe, Lizcano explicó que España es un país "más permisivo con la corrupción que otros, ya que nuestra cultura nos hace admirar a los más pillos y a los que defraudan mejor".
"Añadió que los ciudadanos tienen que reaccionar contra la corrupción y recomendó mayor participación ciudadana mediante el asociacionismo, porque en su opinión, la corrupción afecta a la sostenibilidad económica.
"Según el citado informe, en España el segmento más afectado por la corrupción son los partidos políticos, seguido del sector privado, el Parlamento y los medios de comunicación y por último, los funcionarios públicos y el Poder Judicial."
(http://www.xornal.com/artigo/2009/09/23/espana/espana-baja-puesto-lista-corrupcion-casos-urbanisticos/2009092317294553246.html) Os remarcados son meus. Revelador!
http://www.xornal.com/ficheiro/2009/09/21/economia/bancosbancarrota.jpg
Non se pode obrigar os máis pobres a escoller entre o paro e a defensa do medio:
http://www.lemonde.fr/planete/article/2009/09/22/nicolas-sarkozy-au-sommet-de-l-onu-sur-le-climat-il-faudra-payer-pour-les-pays-les-plus-vulnerables_1243786_3244.html#ens_id=1243126
ELES NON SE PRIVAN DE NADA. A austeridade predícana para os outros, os pobres e a xente do común. Eles non son humanos, son superhomes (e superfemias!).
http://www.lemonde.fr/planete/article/2009/09/23/climat-des-propositions-pour-debloquer-la-situation_1244022_3244.html#ens_id=1234881
http://www.xornal.com/opinions/2009/09/23/Opinion/paraisos-fiscales-banqueros-fraude-fiscal/2009092300261741761.html
Fixar un teito ás bonificacións (bonus) ou condicionar o cobro efectivo delas aos resultados a medio e longo prazo, eis un remendo e non un remedio.
http://www.lemonde.fr/opinions/article/2009/09/23/un-g20-pour-tenter-de-mettre-fin-aux-derives-de-la-finance-par-anne-michel_1244017_3232.html#ens_id=1198047
martes, 22 de septiembre de 2009
domingo, 13 de septiembre de 2009
Política de exclusión sociolingüística
O evidente fracaso das Jornadas Bilingües organizadas pola Deputación de Pontevedra en comuñón con GB, que por riba deixaron unha mancha de vergoña no historial prestixioso do Museo de Pontevedra, non é razón para saltarmos de contento ou tirarmos foguetes ao ceo estrelado. É, pola contra, motivo abondo para comenzarmos a pedir contas aos que con suma inxustiza e senrazón están contribuíndo, por medio de actividades coma esa, a atizaren o lume do conflito lingüístico existente desde hai tempo no país. É preciso seguir denunciando cada intento de dividir o noso pobo en dous, mesmo se o intento resulta en fracaso. Cómpre pór en evidencia a inxuria a Galiza e á súa xente cando se promove a desafección, mesmo o noxo, verbo do seu pasado, da súa lingua e da súa graza.
Se o que pretenden é deixar ben patente a existencia de dúas comunidades lingüísticas no país, iso xa case o teñen conseguido; coa impagábel axuda do PP, por certo. Se, non conformes con iso, tencionan enfrontar nidiamente esas dúas comunidades lingüísticas e de as faceren impermeábeis, a ruindade da proposta é imperdoábel. Non hai modo de entender que tal fractura se estea a promover desde institucións que, coma a Xunta ou a Deputación, deberían labourar a prol da unidade do pobo galego e da comunidade provincial de concellos, respectivamente. Aínda que fose bo aguzar a contradición para facilitar a súa resolución, é ben que sexa a autoridade pública quen o faga?
Aguzar as contradicións e desenmascarar a situación conflitiva non nos semella conveniente, cando menos no momento actual. Sei que algunhas voces, desde a parte favorábel á lingua galega, se pronunciaron en senso contrario nestes meses, pensando que só así tomaremos cumprida conciencia da situación real e, consecuentemente, nos disporemos a afrontala coa estratexia e os medios axeitados. Se cadra, levan razón. Aínda no caso, como se trata de realidades tan íntimas e sagradas, relativas á identidade e á convivencia, coido que lle hai que esixir á autoridade non intervir. Ou intervir o menos posíbel.
Alguén me poderá obxectar que unha das funcións dos partidos políticos é tomar postura perante as contradicións sociais e tentar de acadar a resolución que lles parece mellor. Pódese engadir que, cando están no goberno, é o momento apropiado para a poren en práctica. Así e todo, en cuestións fundamentais para a unidade e identidade do pobo, cómpre andaren con moitísimo tino. O gobernante, unha vez elixido, debe mirar ante todo polo ben do suxeito colectivo, constituído polo mesmo pobo sobre o que goberna e exerce a súa autoridade. Se o feito de levar a cabo o programa do seu partido trae aparellado, como un dos seus efectos buscado ou non, a destrución do pobo ou un grave enfrontamento civil no seu seo, o auténtico servidor público debe depoñer o programa do seu partido a fin de preservar a entidade, identidade e unidade do seu pobo. Semella un principio fundamental da deontoloxía do gobernante.
No referente á lingua, a inclusión foi a orientación sabiamente escolleita na Lei de Normalización Lingüística. A inclusión sociolingüística tende a facer das dúas comunidades lingüísticas case unha soa, imbricándoas e interrelacionándoas de tal xeito que se facilite ás persoas monolingües, ou bilingües con desequilibrio, o paso de unha á outra comunidade sen privilexio nin desigualdade para ninguén. A consecución deste obxectivo faise imposíbel sen que toda a poboación, como ideal -ou tan sequera a súa parte meirande e máis visíbel, en realidade-, coñeza abondo as dúas linguas, as poida empregar espontanea e libremente -calquera das dúas e en calquera ocasión- e de feito faga uso efectivo desa capacidade.
A actual política do goberno galego e, como se ve, tamén da Deputación de Pontevedra, busca, con máis ou menos conciencia do que fai, unha resolución do conflito lingüístico que favorece a exclusión, xebramento e inimizade entre as dúas comunidades lingüísticas existentes en Galiza. Aparte da ruindade de tal empeño -pola ruína que vai supór para a unidade do pobo-, é evidente a súa inxustiza, debido á total irreciprocidade que o caracteriza. A comunidade galego falante terá menos dereitos do que a castelá, pois os seus individuos, ademais de estaren obrigados aprender a lingua castelá, non se poden librar de a empregaren pasiva e activamente. Por forza ou por presión, a comunidade galego falante é unha comunidade inmensamente permeábel verbo da castelán falante. O inxusto da irreprocidade está aquí. Se vai adiante a política lingüística do actual goberno autonómico, a comunidade lingüística de castelán falantes galegos xebrarase cada vez máis da galego falante e farase cada vez máis impermeábel á nosa lingua, a propia ou tradicional de todos os galegos e galegas. É totalmente inxusto! Cómpre a denuncia!
Se o que pretenden é deixar ben patente a existencia de dúas comunidades lingüísticas no país, iso xa case o teñen conseguido; coa impagábel axuda do PP, por certo. Se, non conformes con iso, tencionan enfrontar nidiamente esas dúas comunidades lingüísticas e de as faceren impermeábeis, a ruindade da proposta é imperdoábel. Non hai modo de entender que tal fractura se estea a promover desde institucións que, coma a Xunta ou a Deputación, deberían labourar a prol da unidade do pobo galego e da comunidade provincial de concellos, respectivamente. Aínda que fose bo aguzar a contradición para facilitar a súa resolución, é ben que sexa a autoridade pública quen o faga?
Aguzar as contradicións e desenmascarar a situación conflitiva non nos semella conveniente, cando menos no momento actual. Sei que algunhas voces, desde a parte favorábel á lingua galega, se pronunciaron en senso contrario nestes meses, pensando que só así tomaremos cumprida conciencia da situación real e, consecuentemente, nos disporemos a afrontala coa estratexia e os medios axeitados. Se cadra, levan razón. Aínda no caso, como se trata de realidades tan íntimas e sagradas, relativas á identidade e á convivencia, coido que lle hai que esixir á autoridade non intervir. Ou intervir o menos posíbel.
Alguén me poderá obxectar que unha das funcións dos partidos políticos é tomar postura perante as contradicións sociais e tentar de acadar a resolución que lles parece mellor. Pódese engadir que, cando están no goberno, é o momento apropiado para a poren en práctica. Así e todo, en cuestións fundamentais para a unidade e identidade do pobo, cómpre andaren con moitísimo tino. O gobernante, unha vez elixido, debe mirar ante todo polo ben do suxeito colectivo, constituído polo mesmo pobo sobre o que goberna e exerce a súa autoridade. Se o feito de levar a cabo o programa do seu partido trae aparellado, como un dos seus efectos buscado ou non, a destrución do pobo ou un grave enfrontamento civil no seu seo, o auténtico servidor público debe depoñer o programa do seu partido a fin de preservar a entidade, identidade e unidade do seu pobo. Semella un principio fundamental da deontoloxía do gobernante.
No referente á lingua, a inclusión foi a orientación sabiamente escolleita na Lei de Normalización Lingüística. A inclusión sociolingüística tende a facer das dúas comunidades lingüísticas case unha soa, imbricándoas e interrelacionándoas de tal xeito que se facilite ás persoas monolingües, ou bilingües con desequilibrio, o paso de unha á outra comunidade sen privilexio nin desigualdade para ninguén. A consecución deste obxectivo faise imposíbel sen que toda a poboación, como ideal -ou tan sequera a súa parte meirande e máis visíbel, en realidade-, coñeza abondo as dúas linguas, as poida empregar espontanea e libremente -calquera das dúas e en calquera ocasión- e de feito faga uso efectivo desa capacidade.
A actual política do goberno galego e, como se ve, tamén da Deputación de Pontevedra, busca, con máis ou menos conciencia do que fai, unha resolución do conflito lingüístico que favorece a exclusión, xebramento e inimizade entre as dúas comunidades lingüísticas existentes en Galiza. Aparte da ruindade de tal empeño -pola ruína que vai supór para a unidade do pobo-, é evidente a súa inxustiza, debido á total irreciprocidade que o caracteriza. A comunidade galego falante terá menos dereitos do que a castelá, pois os seus individuos, ademais de estaren obrigados aprender a lingua castelá, non se poden librar de a empregaren pasiva e activamente. Por forza ou por presión, a comunidade galego falante é unha comunidade inmensamente permeábel verbo da castelán falante. O inxusto da irreprocidade está aquí. Se vai adiante a política lingüística do actual goberno autonómico, a comunidade lingüística de castelán falantes galegos xebrarase cada vez máis da galego falante e farase cada vez máis impermeábel á nosa lingua, a propia ou tradicional de todos os galegos e galegas. É totalmente inxusto! Cómpre a denuncia!
Suscribirse a:
Entradas (Atom)